Chapter 8.1 Special KooNam

สวัสดีแกร์ //-//)

ฮุฮิ ตอนนี้สำหรับคนที่ชงกูนัมโดยเฉพาะเลยนะแก

แต่งไปนี่ก็เขินนนน ไป....

โนดราม่าในแชปเตอร์นี้ เด็ดขาด!!!

ถ้าไม่ชอบจริงๆ ก็ปิดไปนะ

ใครมันดราม่าจะไปถล่มให้ =_=

คิดซะว่าตัวเองกำลังอ่าน SF เรื่องหนึ่งที่เป็นคู่กูนัมดูนะ

อ่านด้วยคติที่เราบอกแล้วจะเริ่มชอบคู่นี้♥

แท็กฟิคมี หัดใช้หน่อย...

#ฟิคใต้ดินนซ

Chapter 8.1 (Special KooNam)

            นัมแทฮยอนเดินตามทางเดินไปที่ชั้นหนึ่งของอาคารเรียน เขาเดินตรงไปเรื่อยๆ ยังห้องๆ หนึ่ง ที่ป้ายหน้าห้องเขียนว่า ‘4-4’

           

            เนื่องจากทุกเช้าเขามักจะเดินมาหาจุนฮเวที่ห้องเรียนถ้าวันไหนจุนฮเวไม่ได้ไปนอนที่ห้องของแทฮยอนแล้วนั่งมอเตอร์ไซค์ของจุนฮเวมาด้วยกัน ส่วนแทฮยอนก็ต้องเดินขึ้นรถโดยสารมาโรงเรียนถึงแม้ว่าเขาเองก็ขับมอเตอร์ไซค์เป็น

            “อ้าว นั่นพี่นัมใช่ไหมครับ?” แทฮยอนหันไปหารุ่นน้องที่อยู่ห้องเดียวกับจุนฮเวที่กำลังทำท่าทางตื่นเต้นอยู่ แทฮยอนยิ้มหวานหว่านเสน่ห์ให้ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แทฮยอนค่อนข้างเป็นที่รู้จักในโรงเรียนเพราะความน่ารักของเขา “มะ มาทำอะไรที่หน้าห้องของผมเหรอครับ?”

            “ก็มาหาจุนฮเวไง เนอะ...พี่นัมคนสวย” อยู่ๆ เพื่อนร่วมห้องอีกคนก็เดินเข้ามากอดคอรุ่นน้องคนแรกแล้วยิ้มให้แทฮยอนหวังจะให้อีกคนหลง แต่ไม่ทันไรประตูหน้าห้องก็เปิดออกมาโดยจุนฮเว

            “อะไรพวกมึง? จีบแฟนกูเหรอ?” จุนฮเวดึงแทฮยอนเข้ามาโอบเอวเอาไว้แน่นทำเอาเพื่อนอีกสองคนทำหน้าเสียดาย

            “บ้าน่า เพื่อนนายก็แค่มาถามฉันเฉยๆ ว่ามาหานายเหรอ” แทฮยอนดันเหม่งจุนฮเวไปทีนึง ทำเอาอีกสองคนอิจฉาตาลุกเป็นไฟ ส่วนจุนฮเวก็ยิ้มแห้งๆ ให้แทฮยอน

            “พวกมึงเขาห้องไปเลยไป ส่วนกู...จะออกไปเดินเล่นกับพี่นัมสักแป๊บนึง” จุนฮเวกันไปยักคิ้วให้เพื่อนทั้งสองคนก่อนจะเดินโอบเอวแทฮยอนเดินออกไปทันที ปล่อยให้คนเป็นเพื่อนเบะปากทำหน้าอิจฉาอยู่อย่างนั้น

            “ไอ้จุนฮเวแม่งโคตรโชคดีเลย ได้คนน่ารักแบบนั้นเป็นแฟน”

            “โหย นี่ถ้ากูได้แบบนี้นะ จะกักเอาไว้ปล้ำในห้องไม่ให้ออกมาหว่านเสน่ห์แบบนี้เลย”

            ตอนนี้แทฮยอนกำลังนั่งยืดขาพาดตักของจุนฮเวเอาไว้อยู่ด้วยความสบายที่เก้าอี้สาธารณะของสวนในโรงเรียน

            “สบายมากไหมเนี่ย ขาตัวเองก็ไม่ใช่สั้นๆ”

            “โหย ก็มันเมื่อยนี่นา เป็นแฟนฉันต้องห้ามบ่นดิ” แทฮยอนพยายามทำหน้าโหดให้เท่ากับอีกคน แต่จุนฮเวก็ต้องหัวเราะออกมายกใหญ่ “หัวเราะอะไร! เดี๋ยวก็ต่อยเลยนี่” จุนฮเวส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปจุ้บริมฝีปากบางของแทฮยอนเบาๆ

            “อย่าทำตัวเป็นนักเลงกับผมดิ ไม่น่ารักเลย โด่ว”

            “ก็ไม่ต้องรักดิ”

            “ไม่เอา เดี๋ยวคนอื่นมาแย่ง” แทฮยอนยิ้มออกมาเขินๆ ให้กับคำพูดของคนเป็นน้อง ไม่คิดว่าหน้าโหดๆ ก็ทำตัวน่ารักเป็นเหมือนกัน นี่อาจจะเป็นอีกหนึ่งสาเหตุว่าทำไม่ถึงไม่ค่อยมีใครกล้ามองแทฮยอนเมื่อจุนฮเวอยู่ข้างๆ เขา

            “วันนี้จะไปคอนโดฯ ฉันรึเปล่า?” แทฮยอนเอาขาลงจากตักของจุนฮเวก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ

            “อยากให้ไปปะล่ะ?”

            “อยากดิ ไม่อยากอยู่คนเดียวเลย” แทฮยอนยิ้มหวานยั่วใส่จุนฮเวก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปประกบปากกับแฟนที่เป็นรุ่นน้องเบาๆ โชคดีที่ยังเช้ามากๆ จึงไม่ค่อยมีคนอยู่แถวนั้น ถึงแม้จะมีบางคนสังเกตเห็นก็เริ่มกลายเป็นเรื่องชินกันไปแล้ว แน่นอนว่าคนอย่างแทฮยอนและจุนฮเวคงไม่ได้แคร์สายตาของคนพวกนั้น

            จากจูบเบาๆ ก็เริ่มเปลี่ยนเป็นจูบหนักๆ ที่ดุดันมากยิ่งขึ้น ทั้งสองคนดูดปากกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่มือซนของอีกคนจะละลาบละล้วงไปตามส่วนต่างๆ ของร่างสวย แทฮยอนเอียงคอรับองศาเล็กน้อยก่อนจะจูบกันไปสักพักจากนั้นจึงเป็นฝ่ายผละออกก่อน จุนฮเวทำหน้าเสียดาย พยายามจะยื่นหน้าจะเข้าไปจูบอีกคนให้ได้ แทฮยอนจึงยกมือขึ้นมาปิดปากจุนฮเวเอาไว้

            “เก็บไว้ให้คืนนี้บ้างสิ”

            “รอไม่ไหวแล้ว ห้องน้ำโรงเรียนก่อนได้ไหมอ่ะ?” จุนฮเวเลื่อนมือลงไปโอบเอวแทฮยอนแน่น

            “เดี๋ยวก็เข้าเรียนแล้วนี่นา” แทฮยอนแกะมือของจุนฮเวออกแล้วเดินจากไปทันที จุนฮเวที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็รีบเดินตามคนเป็นแฟนไป

            “โหย พี่อ่ะ ของผมมันแข็งแล้วเนี่ย เพราะพี่เลยนะ”

            “ก็เรื่องของนายสิ ฉันไม่ได้ผิดซะหน่อย นายไม่ยอมห้ามมันเอง”

            “ใครมันจะห้ามได้ล่ะ โธ่”

            “ได้ นายอยากให้มันอ่อนลงใช่ไหม?” แทฮยอนพูดยิ้มๆ แฝงไปด้วยความชั่วร้าย จุนฮเวที่ไม่รู้อะไรก็รีบพยักหน้าหวังว่าตัวเองคงได้ทำสิ่งที่หวังตอนนี้แน่ๆ แต่ไม่ทันไรมือบางของแทฮยอนก็ยื่นมาจับที่เป้าของเขา ก่อนจะขย้ำมันอย่างแรงจนจุนฮเวร้องว้ากออกมากลางฮอล์ เพราะแทฮยอนเองก็ไม่ใช่คนที่แรงน้อยๆ เลย

            ทันทีที่แทฮยอนปล่อยมืออกมาจากเป้าของจุนฮเว รุ่นน้องก็รีบเอามือมากุมเป้าตัวเองไว้ทันทีพร้อมกับน้ำตาที่เล็ดออกมา

            “พี่จะทำให้ผมไข่แตกรึไงเนี่ย โอ้ย”

            “คิๆๆ นายนี่ตลกจังเลย ฉันมาส่งแค่นี้ล่ะนะ ไปห้องเรียนล่ะ” พูดจบก็เดินยิ้มร่าออกไปปล่อยให้คนเป็นน้องยืนกุมเป้าน้ำตาเล็ดอยู่ตรงนั้น

            นัมแทฮยอนและกูจุนฮเวเป็นแฟนกัน เรื่องนี้คนส่วนใหญ่ในโรงเรียนก็รู้ แถมทั้งสองคนนี้ยังรักกันดีไม่มีทีท่าว่าจะเลิกกันสักครั้ง จุนฮเวมักจะเป็นที่อิจฉาของเพื่อนคนอื่นอยู่เสมอ เพราะแทฮยอนก็เป็นคนที่ค่อนข้างฮอตในโรงเรียนไม่ว่าจะสำหรับผู้ชายหรือผู้หญิง เขาเป็นคนที่น่ารัก แต่กับบางคนที่ไม่ค่อยชอบแทฮยอนก็หาว่าเขาเอาแต่ใจตัวเองบ้างล่ะ ขี้วีนบ้างล่ะ แถมยังขี้อ่อยด้วย แต่เรื่องพวกนี้จุนฮเวก็ไม่เคยพูดมันออกมาเลยสักครั้ง

            และวันนี้ก็เป็นวันดีของจุนฮเวนั่นเอง เพราะอะไรน่ะเหรอ?

            วันที่แทฮยอนชวนเขาไปที่ห้องนั้นมักจะเป็นวันพิเศษเสมอ เป็นวันที่จุนฮเวจะได้เขมือบของดี เพื่อนสนิทของจุนฮเวและแทฮยอนจะรู้ว่าถ้าสองคนนี้มาโรงเรียนด้วยกันเมื่อไหร่ แปลว่าเมื่อคืนนี้ต้องไปนอนด้วยกันแล้วทำเรื่องอย่างว่าแน่ๆ

            “เมื่อกี้กูลงไปซื้อของชั้นล่างเห็นพี่นัมคนสวยจูบกับมึงด้วย ออกสื่อนะน่าอิจฉา”

            “ก็เห็นกันออกจะบ่อยไม่ใช่เหรอวะ?” จุนฮเวหันไปหาเพื่อนตาตี่ฟันกระต่ายที่นั่งข้างๆ ตัวเอง “เออ วันนี้พี่นัมชวนกูไปที่ห้องด้วยว่ะ เสร็จกูล่ะ”

            “เฮ้ยจริงดิ! มึงไม่ต้องมาพูดให้กูอิจฉาเลยนะเว้ย สงสารคนไม่มีแฟนอย่างกูมั่งดิ หน้าก็โหดดันมีแฟนสวยอีก”

            “โห ดูปาก เดี๋ยวกูก็ตบให้ฟันเข้าที่ ไอ้จอบ” จุนฮเวทำท่าง้างมือขึ้นมาจะตบเพื่อนตัวเอง แต่คนเป็นเพื่อนที่ถูกเรียกว่า ไอ้จอบ ก็จับมือจุนฮเวลงไปก่อน เป็นเชิงว่าใจเย็นๆ

            เพื่อนคนที่นั่งข้างๆ ของจุนฮเวซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกันนั้นมีชื่อว่าคิมจีวอน แต่พวกเพื่อนมักชอบเรียกว่าจอบ มีแกนนำคืนจุนฮเวเป็นคนพาเรียก เพราะว่าฟันกระต่ายข้างหน้าของเขาที่ยื่นออกมา แต่ความหล่อเหลาของเขาก็แทบจะกลบส่วนนั้นไปหมด ยกเว้นตอนที่ยิ้มเท่านั้นแหละ

             “เออใช่ ไหนมึงชอบฮันบินห้องสามไงวะ? จีบดิจีบ”

            “จีบอะไรล่ะครับ.. กูได้ข่าวมาว่าเขาโคตรแมน แถมยังชอบคนน่ารักๆ แบบพี่นัมอีก แฟนมึงนี่ฮอตไปใหญ่ล่ะ มีคนเอามาบอกกูนะว่าฮันบินเขาติดตามบล็อกของพี่นัมด้วยว่ะ”

            “ฟังดูแมนกว่ามึงเป็นไหนๆ เลยนะ ฮ่าๆๆๆ” ที่จุนฮเวไม่รู้สึกโกรธที่รู้ว่ามีคนปลื้มแฟนตัวเองเพราะเขาค่อนข้างชินแล้ว บ่อยครั้ง ที่คนนั้นคนนี้มาบอกจุนฮเวว่ามีคนชอบแทฮยอน ช่วงแรกๆ ก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟจะไปเอาเรื่อง แต่ช่วงหลังๆ มานี่ค่อนข้างเยอะจนชิน แต่ถ้าเกิดว่ามีใครที่เข้ามาแตะตัวนัมแทฮยอนแม้แต่นิดเดียว จุนฮเวก็พร้อมจะเอาเรื่องเช่นกัน

            ไม่นานนักเสียงกริ่งเข้าเรียนก็ดังขึ้นจากนั้นครูก็เข้ามา ทั้งจุนฮเวและจีวอนจึงหันหน้าไปทางกระดานและเริ่มฟังสิ่งที่ครูจะสอน

            อันที่จริงทั้งจุนฮเวและจีวอนก็ไม่ใช่เด็กเรียกหรอก พวกเขาก็แค่นั่งๆ นอนๆ ไปทั้งคาบแบบนั้น

            ตืด...ตืด..

            แทฮยอนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าขึ้นมารับสายจุนฮเวที่โทรเข้ามา

            “ว่าไง?”

            “พี่อยู่ไหนอ่ะ? ผมอยู่ตรงฐานทัพ รอพี่จนหิวข้าวแล้วเนี่ย” ต้นสายพูดจนแทฮยอนอดขำออกมาไม่ได้ไม่ว่ากี่ครั้งก็ตาม ถึงแม้จะอยู่ตั้งม.ปลายกันแล้ว แต่บางทีจุนฮเวก็ชอบทำตัวเป็นเด็กๆ ในบางครั้ง

            “ฐานทัพบ้าอะไรล่ะ ฮ่าๆๆ ตรงนั้นมันคือต้นไม้ใหญ่หลังโรงเรียนไม่ใช่เหรอ”

            “ก็มันเป็นฐานทัพของผมกับเพื่อนนี่หว่า ตกลงพี่อยู่ไหนเนี่ย? ให้ผมไปหาไหม?”

            “ฉันมาเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวเดินไปหาเอง แป๊บเดียวก็ถึงแล้ว แค่นี้นะ” แทฮยอนกดวางสายจุนฮเวก่อนจะเดินอ้อมไปที่หลังโรงเรียนที่มีต้นไม้ใหญ่ตั้งอยู่เหมือนศูนย์กลาง แทฮยอนเห็นจุนฮเวนั่งอยู่กับจีวอนและเพื่อนตัวเล็กของเขาอีกคน “ว่าไงทุกคน” แทฮยอนเดินเข้าไปนั่งข้างๆ จุนฮเว ร่างสูงที่อยู่ข้างๆ ก็เริ่มมือซนไปโอบนู่นโอบนี่อีกครั้ง

            “แหม มาถึงก็จู๋จี๋กันไม่สนใจกูกับจินฮวานเลยนะ” จีวอนชี้ไปทางเพื่อนตัวเล็กอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตัวเอง ท่าทางดูหงิมๆ และเรียบร้อย

            “เอ่อ.. ไม่เป็นอะไรหรอก เรามากินข้าวกันเถอะ” เขาพูดแล้วยิ้มออกมา หลายครั้งแล้วที่แทฮยอนเห็นผู้ชายคนนี้เวลายิ้มแล้วอดยิ้มตามไม่ได้ เขาดูน่ารักมากจริงๆ ไฝรูปหัวใจที่ใต้ตาก็ทำให้เขาดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้นไปอีก

            “เฮ้อ จินฮวานนี่น้า” แทฮยอนถอนหายใจแล้วพูดออกมา

            “เอ๋.. ผะ ผมทำไม...เหรอครับ?”

            “นายดูดีเกินไปจนฉันสงสัยเลยว่ามาคบกับคนพวกนี้ได้ยังไงกันเนี่ย แถมยังอยู่ห้องหนึ่งอีกต่างหาก”

            “อ้าว พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงเนี่ยพี่นัม จะบอกว่าผมกับไอ้จอบนี่มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ” จุนฮเวหันหน้าไปดีดเหม่งคนเป็นพี่เบาๆ แทฮยอนปัดมือจุนฮเวออกไปแล้วแลบลิ้นใส่

            “เปล่าซะหน่อย ถ้านายไม่ดีแล้วฉันจะมาคบกับนายทำไมเล่า”

            “อ้าว งั้นก็เหลือสุดหล่ออย่างผมคนเดียวที่ถูกกล่าวหาอ่ะดิ” จีวอนพูดแทรกขึ้นมาแล้วเอามือชี้ไปที่ตัวเอง จินฮวานที่นั่งข้างๆ ก็แอบขำตามสองคนนี้ไปเช่นกัน

            “ไม่เว้ย เพื่อนกูต้องเหมือนกู ยกเว้นฟันหน้ามึง” จุนฮเวพูดเสริมให้จีวอน จากนั้นทั้งสี่คนก็นั่งหัวเราะและคุยกันไปสักพักจึงเริ่มลงมือกินข้าวกลางวันที่ใต้ต้นไม้ใหญ่

            เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนจุนฮเวก็รีบตรงดิ่งไปที่หน้าห้องของแทฮยอนทันที คนแถวนั้นรับรู้ได้เลยว่าวันนี้แทฮยอนต้องชวนจุนฮเวไปที่ห้องแน่นอน

            “อ้าวน้อง มาหานัมเหรอ?” เพื่อนร่วมห้องของแทฮยอนคนหนึ่งเปิดประตูออกมาเจอจุนฮเวยืนรออยู่หน้าห้องพอดี จุนฮเวพยักหน้ารับอีกคนเบาๆ “เข้าไปหามันในห้องเลยก็ได้นะ เนี่ยมันกำลังนั่งจดรายงานที่ต้องส่งวันนี้อยู่เลย วันนี้กว่าจะเสร็จคงอีกนาน” จุนฮเวขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง เจอนัมแทฮยอนกำลังนั่งจดบางอย่างอย่างเอาเป็นเอาตาย จุนฮเวที่ยืนมองดูอยู่คิดอยากจะแกล้งคนตรงหน้าจึงค่อยๆ ย่องเข้าไปจากทางด้านหลังก่อนจะกระโจนเข้าไปหอมกอดอีกคนอย่างแรง

            “อ้าย! เล่นบ้าอะไรของนายเนี่ยจุนฮเว ฉันกำลังทำงานอยู่นะ” แทฮยอนหันหน้าไปหาจุนฮเวก่อนจะใช้มือดันเหม่งอีกคนออกไปอย่างแรง

            “อีกนานไหมอ่ะ? ผมรอไม่ไหวแล้วนะ”

            “รอไม่ไหวก็อดไปนะ งานชิ้นนี้มันสำคัญน่ะ” จุนฮเวเบะปากใส่แทฮยอน “รอหน่อยนะ คืนนี้ยังอีกยาวไกลน่า” แทฮยอนพูดออกมาขำๆ แล้วก้มหน้าก้มตาลงจดงานต่อ จุนฮเวจึงเข้าไปนั่งข้างๆ โต๊ะกับแทฮยอน แล้วนั่งดูอีกคนจดงานอยู่นับสิบนาที

            “พี่ต้องจดแบบนี้อีกกี่หน้าเนี่ย?”

            “ยี่สิบกว่าหน้าอ่ะ ก็ฉันดองงานเอาไว้ตั้งนานนี่นา” ไม่แม้แต่จะหันหน้าขึ้นมาคุยกับจุนฮเวที่นั่งข้างๆ แบบนี้มันทำให้จุนฮเวไม่พอใจอย่างมาก อย่างน้อยก็น่าจะหันมาสนใจกันนิดนึง

            ราวๆ สามสิบนาทีผ่านไปแทฮยอนเพิ่งจดได้เพียงเกือบสิบหน้าเท่านั้นจนจุนฮเวที่นั่งรออยู่ข้างๆ ถึงกับหมอบลงไปกับโต๊ะเพราะความง่วง ส่วนแทฮยอนเองก็นั่งจดต่อไปอยู่อย่างนั้น

            “พี่นัมโว้ย...” จุนฮเวพูดออกมาเบาๆ

            “อะไร”

            “ได้กี่หน้าแล้ว

            “สิบห้าหน้าอ่ะ..”

            “ผมรอไม่ไหวแล้วนะ”

            “น่า...”

            จุนฮเวเงยหน้าขึ้นมากับโต๊ะแล้วหันไปทางแทฮยอนที่กำลังนั่งจดงานอย่างตั้งใจ

            ไม่ไหวแล้วโว้ย! กูจะเอามันตรงนี้แหละ

            จุนฮเวค่อยๆ เลื่อนมือไปลูบแขนแทฮยอนช้าๆ จนอีกฝ่ายเริ่มรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันใด

            “ทำอะไรของนายน่ะ” ถึงแม้จะรู้สึกขนลุกแต่ก็ยังตั้งหน้าจดต่อไป แต่มือซนๆ ของอีกฝ่ายกลับลามไปที่ส่วนอื่นมากกว่าเดิม ใบหน้าหล่อเหลาของจุนฮเวค่อยๆ เลื่อนเข้าไปซุกไซร้ซอกคอขาวของอีกฝ่ายที่นั่งกัดริมฝีปากเอาไว้แน่นเพื่อข่มอารมณ์ ยังไงตอนนี้งานก็สำคัญกว่า “นี่ ฉันไม่ได้อาบน้ำมาทั้งวันตัวมันเหม็นนะ”

            “ไม่เห็นจะเหม็นเลย” จุนฮเวสูดดมกลิ่นหอมจากอีกคนเข้าไปจนเป็นเสียงฟืด ส่วนแทฮยอนก็เผลอเอียงคอให้อีกคนเล็กน้อยเพราะความเคลิ้ม ริมฝีปากอวบอิ่มของร่างสูงเริ่มดูดดุนไปตามคอขาวเบาๆ พอเป็นการชักชวนให้อีกคนมีอารมณ์

            “ฮืม.. จุนฮเว..นี่มันที่โรงเรียนนะ แถมพี่ยังทำงานไม่เสร็จเลย” แทฮยอนเริ่มมือสั่น เขาจึงตัดสินใจวางปากกาแล้วหันไปคุยกับจุนฮเว หารู้ไม่ว่านั่นมันเข้าทางจุนฮเวสุดๆ ทันทีที่แทฮยอนหันไปก็โดนปิดปากด้วยริมฝีปากของจุนฮเวที่ลุกล้ำเข้ามาอย่างรวดเร็ว “อื้อ..!” ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากเพื่อลิ้มลองความหวาน มือหนารีบถอดกระดุมเสื้อร่างบางอย่างรวดเร็ว จุนฮเวผละออกมาเล็กน้อยให้อีกคนได้สูดอากาศหายใจ “จะเอาตรงนี้เลยจริงๆ เหรอ? ถ้าครูมาล่ะ”

            “ไม่มีหรอกน่า นี่มันจะทุ่มนึงแล้วนะ” แทฮยอนพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะจ้องหน้าจุนฮเว

            ไหนๆ มาถึงขั้นนี้แล้ว...ฉันเองก็รู้สึกมีอารมณ์เพราะเด็กนี่แล้วซะด้วยสิ

            ร่างบางค่อยๆ เอามือขึ้นมาคล้องคออีกคนเอาไว้

            “ก็ได้ เห็นว่าทนไม่ไหวจริงๆ นะเลยจะช่วย” จุนฮเวยกยิ้มที่มุมปากด้วยความพอใจก่อนจะยกตัวอีกคนให้นั่งบนโต๊ะเรียนจากนั้นจุนฮเวจึงลงมือปลดซิบกางเกงของแทฮยอนแล้วถอดกางเกงขายาวออกมา ตอนนี้แทฮยอนอยู่ในสภาพที่สามารถทำให้จุนฮเวแทบคลั่งได้ เสื้อนักเรียนที่หลุดลุ่ยออกมาทั้งๆ ที่ยังถอดกระดุมไม่เสร็จดี ท่อนล่างที่เหลือแค่กางเกงในสีขาวบางๆ ตัวเดียวพร้อมกับแกนกายเล็กที่ตั้งชันขึ้นมาเพราะมีอารมณ์ “อย่ามองนานสิ...ฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ” แทฮยอนเอามือลงมาปิดแกนกายของตัวเองที่ดันกางเกงในขึ้นมา

            “ไม่เห็นต้องอายเลย แบบนี้แหละน่ารักดี” จุนฮเวจับมือของอีกคนออกก่อนจะใช้มือของตัวเองบีบคลึงแกนกายเล็กที่ตั้งชันอยู่ในกางเกงในตัวบางจนแทฮยอนต้องหอบหายใจออกมาแรงแล้วเชิดหน้าขึ้นเพื่อระบายความเสียว เขาไม่สามารถครางออกมาเสียงดังได้เพราะกลัวว่าครูที่อยู่ดึกและยามที่โรงเรียนจะได้ยินเข้า

            “จะ จุนฮเว...ฉัน..อา..” แทฮยอนเอามือทั้งสองข้างบีบไหล่จุนฮเวเอาไว้แน่นแล้วขยับสะโพกตัวเองไปมาเบาๆ มืออีกข้างของจุนฮเวเลื่อนขึ้นไปสะกิดยอดอกที่ตั้งชูชันและแข็งเป็นไตของร่างบางรัวๆ “อึ่ก..จุนฮเว..จุนฮเว..” แทฮยอนร้องเรียกชื่ออีกฝ่ายขึ้นมาเบาๆ ทำเอาคนตรงหน้าแทบจะคลั่ง จุนฮเวยื่นตัวเข้าไปดูดดุนยอดอกสีสวยทีตั้งชูชันอยู่ ร่างบางที่ถูกกระทำแอ่นอกขึ้นรับสัมผัสที่อีกคนมอบให้ มือบางเลื่อนขึ้นมาจิกที่กลุ่มผมอีกฝ่ายเบาๆ เพื่อเป็นการระบายอารมณ์

            “อืม..” เสียงดูดดังไปทั่วห้องราวกับว่าได้ดื่มด่ำกับของเลิศรส มือที่บีบคลึงอยู่ที่กางเกงในก็ค่อยๆ ล้วงเข้าไปสัมผัสกับแกนกายข้างในจนผู้ถูกกระทำถึงกับขนลุกซู่ไปทั้งตัว มือหนาเริ่มชักแกนกายที่อยู่ในมือขึ้นลงตามจังหวะ แต่เมื่อเริ่มชักเร็วขึ้นเมื่อไหร่มือที่กอดตัวเองอยู่นั้นก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น ไม่นานนักคนเป็นพี่ก็ปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาเต็มมือรุ่นน้อง

            “แฮ่ก..แฮ่ก..” เสียบหอบหายใจของแทฮยอนดังขึ้นไปทั่วห้องก่อนที่ตัวเองจะค่อยๆ คลายกอดจากอีกคนออก จุนฮเวที่ยืนมองอีกคนที่เพิ่งถูกปรนเปรอก็รีบปลดซิบของตัวเองออกทันที และยังมีแทฮยอนมาช่วยปลดกระดุมเสื้อออกอีกแรง จุนฮเวควักแกนกายของตัวเองที่ตั้งชันเต็มที่แล้วขึ้นมาก่อนจะจับมันไปถูไถที่ขาอ่อนของแทฮยอน

            “อา...พี่นัม..ผิวของพี่นี่นุ่มที่สุดเลย..” จุนฮเวซี้ดปากออกมาก่อนจะจับแกนกายของตัวเองถูลงไปแรงขึ้นเรื่อยๆ

            “ฮื่อ..อย่าถูกแรงสิ มะ มันเจ็บนะ” แทฮยอนก้มลงมองต้นขาของตัวเองที่เป็นรอยแดงจางๆ จุนฮเวหยุดการกระทำของตัวเองก่อนจะถอดกางเกงในที่ชุ่มไปด้วยน้ำรักของร่างบางออก “ขอเก็บเอาไปดมที่บ้านได้ไหมอ่ะ?”

            “ไอ้บ้า! ไม่ได้” แทฮยอนพูดออกมาทั้งๆ ที่หน้าแดงก่อนจะคว้ากางเกงในของตัวเองแล้วโยนไปทางอื่นก่อนที่จุนฮเวจะเอามันเก็บใส่กระเป๋าของตัวเองไป จุนฮเวยิ้มให้กับความน่ารักของคนเป็นแฟนก่อนจะเลียริมฝีปากตัวเองแล้วค่อยๆ เอานิ้วกลางและนิ้วนางสอดใส่เข้าไปในช่องทางของอีกฝ่ายตอนที่กำลังเผลอ “ฮ๊ะ! จะ จะเอาเข้ามาทำไมไม่บอกกันก่อน..”  ก็อีกฝ่ายเล่นค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปทีเดียวทำเอาแทฮยอนรู้สึกหวิวๆ และขมิบช่องทางเป็นระยะ

            “นุ่มไปทั้งตัวเลยนะพี่เนี่ย” พูดจบก็ค่อยๆ ชักมือเข้าออกไปมาช้าๆ

            “อ่ะ...อ๊า.. ระ เร็วอีก...” แทฮยอนอ้าขาตัวเองออกกว้างเพื่อให้อีกคนทำได้ถนัดมากยิ่งขึ้น แกนกายเล็กเริ่มกลับมาตั้งชันอีกครั้ง นิ้วที่สามถูกใส่เข้าไปในช่องทางสีสวยนั้นยิ่งทำให้แทฮยอนรู้สึกอึดอัดขึ้นเป็นทวีคูณแต่ในขณะเดียวก็รู้สึกดีมากๆ เช่นกัน แทฮยอนขยับสะโพกไปมาพร้อมๆ กับมือของจุนฮเวที่ชักเข้าออกไม่หยุด ก่อนที่ร่างบางเชิดหน้าแอ่นอกแล้วสะดุ้งเบาๆ “อา..อ๊ะ..”

            เมื่อตัวเองถึงจุดสุดยอดไปถึงสองครั้งจึงอยากจะปรนเปรอให้อีกฝ่ายบ้าง มือบางดันอกแกร่งให้นั่งลงไปกับเก้าอี้แล้วลงจากโต๊ะไปยืนค้ำหัวอีกคน เวลาจะยั่วก็ยั่วสุดๆ ไปเลยผู้ชายที่ชื่อนัมแทฮยอน

            “นั่งเฉยๆ นั่นแหละเดี๋ยวฉันจะทำให้” พูดจบก็นั่งยองๆ ตรงหว่างขาของร่างสูงแล้วใช้มือลูบคลำแกนกายใหญ่ตรงหน้า ทำเอาจุนฮเวที่นั่งมองอยู่กัดริมฝีปากแน่นกับภาพยั่วยวนตรงหน้า

            ริมฝีปากบางพรมจูบไปตามความยาวของแกนกายจนบางทีแกนกายของร่างสูงเผลอกระตุกรับกับปากอีกคน จากนั้นจึงเปลี่ยนไปเป็นลิ้นร้อนๆ ที่ไล่เลียไปทั่ว จุนฮเวครางในลำคอเบาๆ ก่อนจะจิกผมของแทฮยอนให้เงยหน้าขึ้นมามองตัวเองเล็กน้อย

            “ทำหน้าแบบนี้กับผมได้แค่คนเดียวนะรู้ไหม..” จุนฮเวจับแกนกายของตัวเองยัดเข้าไปข้างในปากแทฮยอนทีเดียวครึ่งแกน

            “อุ่ก..” แทฮยอนเกือบสำลักออกมาแต่ก็เริ่มขยับปากเข้าออกไปมาสลับกับดูดไปด้วยเบาๆ จุนฮเวยังคงจิกผมให้แทฮยอนเงยหน้าขึ้นมามองตัวเอง เขาชอบมากเวลาเห็นใบหน้าของแทฮยอนเวลาปรนเปรอให้เข้า มันแทบจะถึงจุดยอดในทันที จุนฮเวขยับสะโพกเบาๆ ให้แกนกายเข้าไปถูกับกระพุงแก้มของร่างบางจนมันนูนขึ้นมา “อือ..อื้อ... ฮ่ะ..” แทฮยอนละปากออกมาเพื่อสูดอากาศหายใจก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปอมต่อ

            “อืม..แบบนั้น... ซี้ด..อมลึกๆ” แทฮยอนพยายามทำตามที่จุนฮเวสั่งจนตอนนี้แกนกายเข้าไปเกือบทั้งหมด แทฮยอนอมแกนกายเข้าออกไปมาเร็วๆ มีจุนฮเวคอยบังคับหัวแทฮยอนให้ขยับไปตามจังหวะอีกแรง ร่างบางเองก็เผลอขยับสะโพกไปด้วยตามความเคยชิน

            เมื่อปรนเปรอให้จุนฮเวไปได้สักพักจนร่างสูงเริ่มจะถึงจุดสุดยอดจึงให้ร่างบางละปากออก จากนั้นจึงจับคนเป็นพี่ให้ขึ้นมานั่งคร่อมตัวเองบนตักแล้วซุกไซร้ไปตามตัวของอีกคน

            “จะเอาใส่เข้าไปแล้วนะ”

            “อื้อ...เร็วๆ เถอะ” คนเป็นพี่พูดไม่ทันขาดคำแกนกายที่ขยายตัวเต็มที่ก็เข้ามาดุนๆ ที่ช่องทางด้านหลังของตัวเอง แทฮยอนก้มหน้ามองที่ส่วนล่าง แกนกายของจุนฮเวกำลังเข้าไปในช่องทางของตัวเองช้าๆ ตอนนี้แทฮยอนกำลังเกร็งไปทั้งตัว เขาระบายอารมณ์ด้วยการใช้เล็บจิกเข้าไปที่ต้นคอร่างสูงอย่างแรง “ฮึก..ฮ้า... เข้ามา..เข้ามาอีก” แทฮยอนกดสะโพกตัวเองลงจนแกนกายเข้าไปสุดทาง

            “ยังฟิตเหมือนเดิมนะเนี่ย..”

            “งะ เงียบไปเลยนะ..” แทฮยอนหน้าแดงขึ้นสีมองอีกคน จุนฮเวหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะฉวยโอกาสนั้นจูบปากร่างบางที่กำลังนั่งคร่อมตัวเองอยู่พร้อมกับเริ่มบังคับสะโพกสวยของอีกฝ่ายขึ้นลงตามจังหวะโดยมีแทฮยอนเป็นแรงช่วยอีกแรง “อ่ะ อ๊า.. ฮ้ะ~”

            ตึก...ตึก..

            อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินมาจากทางบันได ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นครูที่อยู่ทำงานจนดึกหรือยามนั่นเอง ทันทีที่ได้ยินแทฮยอนก็ลนลานใหญ่

            “จะ จุนฮเว ฮ่ะ..มี..มีคนมา หยุดก่อน” แทฮยอนกระซิบบอกจุนฮเวที่กำลังเมามันส์กับการร่วมรัก แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมหยุดจึงใช้มือทั้งสองข้างทุบอีกคนเข้าไปแรงๆ “บอกให้หยุดก่อนไง จุนฮเว!” จุนฮเวถอนหายใจก่อนจะเตะข้าวของไปอีกมุมหนึ่งของห้องเรียนแล้วอุ้มแทฮยอนขึ้นมา

            แกรก...

            “ใครอยู่ในห้องน่ะ! …อ้าว ไม่มีใครหรอกเหรอ ทำไมกลับบ้านแล้วไม่ยอมปิดไฟห้องกันเลยนะเด็กพวกนี้ เปลืองค่าไฟโรงเรียนจริงๆ” เมื่อครูที่เดินเข้ามาพูดจบก็เอื้อมมือไปปิดสวิตซ์ไฟ หารู้ไม่ว่าตอนนี้แทฮยอนกำลังถูกจุนฮเวอุ้มขึ้นพิงผนังห้องที่อยู่ด้านหลังประตูห้องเรียนแล้วเอาขาทั้งสองข้างเกี่ยวเอวจุนฮเวเอาไว้แน่นโดยมีจุนฮเวยืนเอามือยันผนังห้องเอาไว้อยู่

            “ฮ่ะ..อะ..” จุนฮเวกระแทกแกนกายเข้าไปข้างในช่องทางของแทฮยอนอย่างแรงจนคนที่โดนทำเกือบเผลอครางเสียงดังออกมา แทฮยอนรีบเอามือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้แน่น

            “เสียงใครน่ะ!” ครูตะโกนออกมา แต่ก็ไร้เสียงตอบรับ แทฮยอนที่เกือบโดนจับได้เอามือปิดปากแน่นแล้วหลับตาปี๋ “เฮ้อ สงสัยคงหูฝาดไปเอง ฉันนี่ทำงานหนักเกินไปแล้ว” บ่นคนเดียวเสร็จก็ปิดประตูแล้วเดินออกจากห้องไปทันที ทำเอาแทฮยอนถอนหายใจออกมาอย่างแรง

            “พี่นัม...ผมมองไม่เห็นหน้าพี่เลยอ่ะ เปิดไฟได้ไหม?”

            “ไม่ได้นะ เดี๋ยวครูก็เข้ามาอีกหรอก คราวนี้เราสองคนจะโดนจับได้เลยนะ” แทฮยอนห้ามจุนฮเวเอาไว้ก่อน

            “ก็ได้ แต่ผมไม่มีอารมณ์เลยอ่ะไม่เห็นหน้าพี่” แทฮยอนถอนหายใจแล้วประคองหน้าอีกคนให้หันมาหาตัวเอง

            “นี่ จ้องหน้าฉันดีๆ สิ เดี๋ยวก็เห็น” จุนฮเวทำตามที่แทฮยอนบอก และมันได้ผล แทฮยอนดูน่ารักมากๆ แม้กระทั่งอยู่ในความมืด จากนั้นจุนฮเวจึงเริ่มกระแทกแกนกายเข้าออกในช่องทางของแทฮยอนอีกครั้งหนึ่งจนตัวของแทฮยอนขยับขึ้นลงไปมาตามจังหวะ “อ๊ะ! อ๊า..ตรงนั้นแรงๆ ฮ้า..” ตอนนี้แทฮยอนรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งตัวเหมือนกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ พยายามจะขยับสะโพกตัวเองช่วยร่างสูงที่กำลังกระแทกแกนกายเข้าออกในช่องทางของตัวเอง

            สักพักจุนฮเวจึงจับให้แทฮยอนนอนราบลงไปกับโต๊ะแล้วอ้าขาเรียวยาวออกกว้างก่อนที่ตัวเองจะสอดแกนกายเข้าไปข้างในช่องทางสีสวยอีกทีอย่างง่ายดาย มือทั้งสองข้างที่ยังว่างเลื่อนขึ้นไปทั้งบีบทั้งดึงยอดอกของแทฮยอนที่แข็งเป็นไต

            “อ๊าย! จุนฮเว ไอ้บ้า..ยะ อย่าดึง” แทฮยอนยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาจับแขนจุนฮเวเอาไว้ แต่นั่นก็ไม่ได้หยุดการกระทำของจุนฮเวได้เลย เขาดึงยอดอกสีสวยจนแทฮยอนต้องแอ่นอกขึ้นตาม ส่วนที่ส่วนล่างยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป ยิ่งทำต่อไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งทวีคูณความแรงในการกระแทกมากขึ้นจนบางทีแทฮยอนก็พูดออกมาจนจับใจความไม่ได้เพราะเสียงสั่น

            “อ่ะ... พี่นัม..ผมใกล้แล้ว..” นิ้วหัวแม้มือบดขยี้ยอดอกของร่างบางเพื่อเป็นการระบายอารมณ์ แต่ไม่ทันไรแทฮยอนก็ปล่อยน้ำรักออกมาก่อนจุนฮเวเป็นรอบที่สอง สักพักจึงตามด้วยจุนฮเวที่ปล่อยน้ำรักออกมาใส่ช่องทางคับแน่นของแทฮยอน ร่างบางสะดุ้งก่อนจะนอนนิ่งไปกับโต๊ะเรียน จุนฮเวก้มหน้าลงไปซุกไซร้ตามส่วนต่างๆ ของร่างกายพร้อมกับสูดกลิ่นหอมเข้าปอดให้ชื่นใจ “แฟนใครเนี่ยหอมจังเลย”

            “พะ พูดมากน่า.. ฉันลุกไม่ไหวแล้วเนี่ยเห็นไหม” จุนฮเวขำออกมาเบาๆ ก่อนจะดึงแทฮยอนขึ้นมานั่งบนโต๊ะเรียนดีๆ “นายนี่มันจริงๆ เลยนะจุนฮเว” แทฮยอนต่อยเข้าไปที่แขนจุนฮเวจนร่างสูงต้องลูบแขนตัวเองปอยๆ

            “ปะ ไปใส่เสื้อผ้าแล้วกลับไปต่อกันที่ห้องพี่ต่อเถอะ” พูดออกมาด้วยเสียงแป้นแล้น

            “ทำกับผีสิ ฉันเหนื่อยแล้วนะ ดูนายทำฉันสิ แถมยังเกือบโดนครูจับได้อีก”

            “น่า อย่าโวยวายสิ” จุนฮเวเดินไปหยิบเสื้อผ้าและสัมภาระที่อีกมุมห้องหนึ่งขึ้นมาแล้วโยนมันมาให้แทฮยอนจากนั้นจึงเดินไปเปิดประตูห้อง

            แกร็ก..

            เอ๊ะ...

            แกร็ก..

            “อะไรล่ะจุนฮเว? ทำไมยังไม่เปิดประตูห้องอีก” แทฮยอนติดกระดุมเม็ดสุดท้ายก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองจุนฮเว

            “พี่นัม...ห้องล็อคว่ะ”

            “ห้ะ!! ไม่จริงน่า” แทฮยอนเดินดุ่มๆ เข้าไปบิดกลอนประตูแต่ก็ไม่สำเร็จ “เฮ้ย ไม่ได้อ่ะ”

            “หาอะไรมางัดดิ”

            “ได้ไงเล่า! ทำลายข้าวของโรงเรียนได้ยังไง” แทฮยอนยืนกัดเล็บอยู่ที่หน้าประตูพยายามคิดหาทางออก ส่วนจุนฮเวก็ถอนหายใจแล้วนั่งลงกับเก้าอี้

            “งั้นคืนนี้เราก็ต้องนอนในห้องนี้ไง เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็มีคนมาเปิดห้องให้เราแล้ว” จุนฮเวพูดออกมาท่าทางดูสบายใจกว่าแทฮยอนเป็นร้อยเท่า “นั่นพี่กดโทรศัพท์หาใครน่ะ ไม่มีใครช่วยเราได้หรอกนะ”

            “ฮัลโหล พี่จินอูอ่า นัมติดอยู่ในห้องเรียนกับจุนฮเวสองคนอ่ะ จะออกไปยังไงดี” แทฮยอนพูดออกมาดูท่าทางร้อนรน

            “หือ.. แล้วพี่จะช่วยอะไรเราได้ล่ะเนี่ย”

            “กะ ก็นัมไม่รู้จะโทรหาใครนี่” จุนฮเวนั่งกุมขมับมองแทฮยอนอยู่ที่เก้าอี้

            “พี่นัม มันช่วยอะไรไม่ได้หรอก” จุนฮเวเดินเข้าไปหยิบโทรศัพท์มาจากแทฮยอนแล้วกดวาง “นอนในห้องนี้แค่วันเดียวมันคงไม่เป็นไรหรอกน่า ได้บรรยากาศใหม่ๆ ดีนะ”

            “งึ้ย ทั้งหมดมันความผิดนายแหละที่มาทำอะไรบ้าๆ กับฉันในห้องนี้อ่ะ”

            “อ้าว แต่พี่ก็ยอมผมไม่ใช่รึไง” จุนฮเวเกาหัวตัวเองแกรกๆ แล้วนอนลงกับพื้นห้องหน้าตาเฉยๆ “คุณหนูนัมนอนพื้นไม่เป็นเหรอครับ?” จุนฮเวทำเป็นพูดประชดแทฮยอนแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ แทฮยอนจิ๊ปากแล้วกอดอกหันหน้าไปทางอื่น “งอนผมเหรอ? ไม่เอาน่า” จุนฮเวลุกขึ้นมานั่งแล้วดึงแขนแทฮยอนเบาๆ

            “ทั้งๆ ที่นอนเตียงทุกวันแท้ๆ ทำไมต้องมานอนกับพื้นแข็งๆ ด้วย ปวดหลังแย่เลยอ่ะ” แทฮยอนนั่งลงกับเก้าอี้แล้วเบะปาก จุนฮเวเงียบไปเหมือนทำท่าคิดอะไรบางอย่าง

            “ผมรู้แล้ว”

            “อะไรของนาย?”

            “มานี่ มานอนบนตัวผมสิ” พูดจบก็นอนราบลงไปกับพื้น

            “ตะ แต่ว่า...นายจะไม่หนักเหรอ?”

            “หนักแค่ไหนก็ทนได้แหละน่า เร็วๆ ไม่งั้นคืนนี้พี่หาที่นอนเองเลยนะ” แทฮยอนจิ๊ปากแรงก่อนจะค่อยๆ ลงไปนอนคว่ำทับจุนฮเวที่นอนราบอยู่กับพื้น

            “หนักไหมอ่ะ?”

            “ไม่อ่ะ”

            “โกหก” จุนฮเวยิ้มให้กับคนตรงหน้าก่อนจะเอามือทั้งสองข้างขึ้นมากอดแทฮยอนเอาไว้แน่นเพื่อป้องกันไม่ให้อีกคนตกจากตัวเอง คนที่ถูกกอดถึงกับหน้าแดงก่อนจะนอนหลับตาซบไปกับอกแกร่งนั้น

            เสียงดังจ้อกแจ้กไปทั่วห้องจนจุนฮเวต้องลืมตาขึ้นมาดู สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำให้เขาตาสว่างขึ้นมาทันทีเพราะตอนนี้เพื่อนร่วมห้องของแทฮยอนกำลังมุงดูเขาและแทฮยอนที่กำลังนอนซบอกตัวเองอยู่

            “ฮะ เฮ้ย! พี่นัมๆ ตื่นๆๆ” จุนฮเวรีบปลุกแทฮยอนที่กำลังนอนสบายอยู่ เขาตบแก้มร่างบางเบาๆ ให้อีกฝ่ายพอรู้สึกตัว

            “หือ.. อะไรเหรอจุนฮเว..” แทฮยอนพูดออกมาทั้งๆ ที่กำลังหลับตาอยู่ แต่เมื่อได้ยินเสียงดังจ้อกแจ้กจึงรีบลืมตาขึ้นมาทันทีแล้วหันไปมองทั่วห้อง พบว่าตอนนี้เขากำลังนั่งคร่อมจุนฮเวพร้อมกับมีสายตานับสิบจากเพื่อนร่วมห้องกำลังจ้องอยู่ “เฮ้ย อะไรกันเนี่ย”

            “ทำไมถึงมานอนตรงนี้เนี่ยนัม?”

            “เอ่อ...คือ.. ฉะ ฉัน” แทฮยอนยังไม่ทันได้พูดอะไรมากกว่านี้ เพื่อนร่วมห้องคนเมื่อวานที่บอกให้จุนฮเวเข้ามาหาแทฮยอนในห้องก็แหวกวงล้อมเข้ามา

            “เมื่อวานนี้ฉันบอกให้จุนฮเวเข้ามาหานาย นี่ไม่ได้กลับบ้านกันใช่ไหม? อยู่โรงเรียนทำอะไรกันน่ะ หา?” เพื่อนร่วมห้องตัวดีทำเป็นพูดแซวทำเอาเพื่อนคนอื่นคิดกันไปต่างๆ นาๆ

           

            “เอ่อ... เดี๋ยวสิ อะไรของพวกนายเนี่ย ฉันกับจุนฮเวก็แค่ติดอยู่ในห้องนี้นะ”

            “คิๆ ใครมีรุ่นน้องอยู่ห้องเดียวกับจุนฮเวก็อย่าลืมเอาไปแชร์กันด้วยล่ะ” แทฮยอนกลอกตาไปมา ส่วนจุนฮเวก็ได้แต่นั่งขมวดคิ้วมองอยู่กับพื้น และแน่นอนว่าเรื่องของแทฮยอนและจุนฮเวเมื่อคืนนี้ก็คงเป็นขี้ปากของคนในโรงเรียนไปอีกสักพัก

- t a l k - 

หง่อววว //-//) เป็นไงล่ะเขินใช่มะ ฮิฮิ

ยังคิดอยู่เลยว่า

จะมีใครแต่งคู่ฮาร์ดคอร์ได้น่ารักเท่าเราอีกมั้ย555555555

ยังไงก็ฝากตอนหลักและ

คอมเม้นต์โดยการใช้แท็ก #ฟิคใต้ดินนซ ด้วยนะฮับ

{ Tags: namsong, yoonwoo, hoonwoo, winner, jinwoo, taehyun,
minho, mino, seungyoon, seunghoon, nc, 20, fiction, fanfic, rate r,
เอ็นซี, นัมซง, ฮุนอู, ยุนอู, 3P. subterranean, ใต้ดิน, ฟิคใต้ดิน }