Chapter 4

ย๊า สวัสดีครับ!

-..- มาแล้ว Chapter 4 

เดี๋ยวจะลง Chapter 5 ต่อเป็นการขอโทษสำหรับตอนนี้นะครับ

เข้าใจนะครับว่ารีดสุดหื่นต้องการเอ็นซีกันแค่ไหน ถถถถ

#ฟิคใต้ดินนซ อย่าลืมกับแท็กนี้ด้วยครับ..

Chapter 4

            “ซึงยุนอ่า อยากได้เสื้อผ้าตัวใหม่จัง ซื้อให้หน่อยสิ” รุ่นพี่ตัวเล็กกอดแขนคนเป็นน้องแน่นพร้อมกับทำสายตาออดอ้อน

            “แล้วที่ซื้อไปให้เมื่ออาทิตย์ที่แล้วล่ะหืม?”

            “มันเชยแล้วนี่นา นะๆ ซึงยุนน้า ซื้อให้หน่อย” จินอูเขย่าแขนซึงยุนเบาๆ เพื่อเป็นการร้องขอ มีหรือที่ซึงยุนคนรักแฟนจะไม่ยอมทำตาม คนตัวสูงยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้าเบา

            “ไปหาอะไรกินกันก่อนดีไหม?” จินอูพยักหน้ายิ้มแฉ่งจากนั้นจึงเดินกอดแขนแฟนเด็กไปที่ร้านอาหาร

            “คราวนี้นัมไม่ต้องเลี้ยงพี่แล้วรู้ไหม? มันไม่ดี”

            “ทำไมล่ะ?”

            “แล้วทำไมนัมถึงต้องเลี้ยงพี่ทุกอย่างเลยล่ะ”

            “เพราะนัมอยากเลี้ยง พี่ล่ะ ทำไมไม่อยากให้นัมเลี้ยง?”

            “ก็...เพราะพี่เกรงใจนัมแล้วก็พี่...”

            “ทำไม? เป็นผัวเลยต้องเลี้ยงเหรอ?” แทฮยอนพูดออกมาอย่างไม่อายปาก แถมยังไม่มีท่าทีจะเขินอายเหมือนกับมินโฮที่พยายามนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ “ก็ได้..งั้นคราวนี้เราแบ่งจ่ายกันคนล่ะครึ่งก็ได้” แทฮยอนยิ้มมุมปากด้วยความพอใจเมื่อเห็นมินโฮมีปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไป ก่อนจะยกมือขึ้นเพื่อเรียกพนักงานให้มารับออเดอร์

            “รับอะไรดีครับ?” พนักงานหนุ่มหน้าตาดีเดินมารับออเดอร์ที่โต๊ะของแทฮยอนและมินโฮ เขายิ้มอย่างเป็นมิตรก่อนจะยืนรอแทฮยอนและมินโฮเลือกอาหาร

            “เอาทีโบนแบบมีเดียมครับ” มินโฮบอกพนักงานพลางมองไปที่แทฮยอนที่กำลังนั่งเลือกสเต็กอยู่ “เลือกไม่ถูกเหรอนัม?”

            “อื้อ” แทฮยอนกัดนิ้วตัวเองแล้วจ้องไปที่แผ่นเมนู “พี่มิโนว่าพอร์ตเตอร์เฮาส์กับโทมาฮอว์คอันไหนน่าอร่อยกว่ากันอ่ะ?” แทฮยอนเงยหน้าขึ้นมามองมินโฮ ยังไม่ทันที่มินโฮจะช่วยเลือกได้พนักงานก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

            “ผมแนะนำโทมาฮอว์คครับ เป็นเนื้อซี่โครงที่ใหญ่ที่สุดของวัว จึงมีเนื้อและมันเป็นพิเศษ ยิ่งถ้าสั่งแบบมีเดียมแรร์จะทำให้เพิ่มความอร่อยเข้าไปยิ่งขึ้นอีกนะครับ” เขาพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มจนแทฮยอนเองก็อดยิ้มตามไม่ได้

            “งั้นก็...เอาตามที่น้องบอกแล้วกันนะ” แทฮยอนหันหน้าไปทางเด็กเสิร์ฟหนุ่มคนนั้นแล้วยื่นเมนูให้ก่อนจะทำหน้าเซ็กซี่หว่านเสน่ห์ใส่จนมินโฮที่นั่งอยู่ตรงข้ามถึงกับทำหน้าไม่พอใจ ส่วนพนักงานหนุ่มคนนั้นก็ยืนหน้าแดงสายตาแอบเหล่มองลงมาที่เสื้อคอกว้างที่แทฮยอนจงใจก้มให้มันกว้างกว่าเดิม

            “น้องครับ รีบๆ ไปได้แล้ว แฟนพี่หิว” มินโฮพูดขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อนจนพนักงานหนุ่มสะดุ้งโหยง เขาโค้งเก้าสิบองศาก่อนจะรีบเดินไปที่หลังครัวทันที แทฮยอนหันหน้ามาเบะปากใส่มินโฮ

            “พี่มิโนอ่ะ”

            “ทำไมครับ?”

            “เกือบสำเร็จแล้วเชียว” แทฮยอนทำเป็นบ่นอุบอิบคนเดียว มินโฮไม่อยากจะอธิบายหนึ่งคำที่บอกว่าเป็นแทฮยอนได้ดีเลย ถ้าอีกฝ่ายรู้คงไม่พอใจและโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่

            “หิวไม่ใช่เหรอ? พี่ก็เร่งพนักงานให้นัมแล้วไง” มินโฮนั่งหน้ามุ่ยกดโทรศัพท์โดยไม่ยอมหันมามองแทฮยอนแม้แต่นิดเดียว หลับตาฟังเสียงยังรู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังหึงอยู่

            “หึงเหรอ?”

            แค่รู้จักกันสองวันความรู้สึกแบบนี้มันไม่ใช่หึงหรอก อาจจะแค่ไม่พอใจที่คนอื่นมายุ่งกับไอดอลของตัวเองก็ได้

            “เปล่า พี่ก็หิว”

            “โกหก”

            “ซึงยุน มื้อนี้ก็เลี้ยงพี่ด้วยได้ไหม?”

            “ยินดีต้อนรับครับ ไม่ทราบว่ามากี่ที่ครับ?”

            “สองที่” เสียงที่นัมแทฮยอนจำได้ดีว่าเป็นเสียงใคร เมื่อเขาชะเง้อไปมองที่หน้าร้านก็เจอจินอูกำลังเดินควงแขนซึงยุนเข้ามาในร้านสเต็กร้านเดียวกับที่เขากำลังนั่งอยู่

            “ครับ.. งั้นตามมาทางนี้เลยครับ”

            ซวยแล้ว เดินมาทางนี้ด้วย!

            แทฮยอนรีบลุกจากที่นั่งตัวเองแล้วเข้าไปนั่งข้างๆ มินโฮ

            ซึงยุนและจินอูเดินมานั่งโต๊ะข้างๆ ที่มินโฮและแทฮยอนกำลังนั่ง อะไรมันจะเหมาะเจาะได้ขนาดนี้

            “พี่มินโฮ เล่นอะไรอยู่เหรอ? นัมดูด้วยสิ” แทฮยอนเข้าไปนั่งเบียดมินโฮเพื่อเรียกความสนใจจากมินโฮไม่ให้รู้ตัวว่าซึงยุนกำลังเดินมาทางนี้ มินโฮที่อยู่ๆ ก็โดนเบียดเข้ามาก็ทำหน้างงทันที

            “เอ่อ.. พี่กำลังดูรองเท้าอยู่”

            “จริงเหรอ? อ๊ะ อันนี้เท่จังเลย”

            แทฮยอนไม่อยากให้มินโฮเจอซึงยุนเพราะเชื่อว่าซึงยุนต้องตั้งคำถามกับเขาเยอะแน่ๆ แถมทั้งสองคนอาจจะหลุดปากพูดเรื่องซึงฮุนทำให้จินอูรู้สึกไม่ดีอีกด้วย ทั้งๆ ที่ซึงฮุนและซึงยุนเป็นเพื่อนสนิทกันแต่ทั้งสองคนกลับไม่รู้ว่ากำลังมีแฟนคนเดียวนั้นก็เพราะว่า จินอูสั่งให้ทั้งสองคนห้ามพูดถึงตัวเองกับเพื่อนไม่ว่าคนไหนก็แล้วแต่ ซึ่งคนรักแฟนอย่างซึงฮุนและซึงยุนก็ปฏิบัติตามได้อย่างดี แต่ถ้าความลับนี้แตกเมื่อไหร่...อะไรจะเกิดขึ้นบ้างก็ไม่รู้

            “เดี๋ยวผมไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะครับ” เสียงซึงยุนพูดก่อนจะเดินจากไป

            “นัม..”

            “ฮะ...ฮะ?”

            “ขยับออกไปหน่อยสิ พี่อยากไปเข้าห้องน้ำน่ะ”

            “มะ ไม่ได้นะ! ไม่ได้”

            “ทำไมล่ะ? พี่แค่จะไปล้างมือเท่านั้นเอง ไม่นาน ไม่หนีไปไหนหรอก” มินโฮดันตัวแทฮยอนให้เขยิบออกจากที่นั่งของตัวเอง แต่ก็ค่อนยากเพราะเหมือนอีกคนไม่อยากให้ตัวเองออกไปไหนเลย

            “พี่มิโนอ่า!”

            “น่า เดี๋ยวพี่ก็มานะ” พูดจบก็เดินจากไปทันที แทฮยอนขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วเผลอกัดเล็บตัวเอง

            “พี่จินอู...พี่จินอู!” แทฮยอนกระซิบกระซาบเรียกจินอูที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ ตัวเอง คนเป็นพี่หันมาที่ต้นเสียงก็เจอรุ่นน้องกำลังนั่งอยู่ลำพังเพียงแค่ข้างหลังของตัวเอง

            “แทฮยอน!”

            “ซวยแล้ว”

            “มาทำอะไรที่นี่?”

            “ก็มาเที่ยวกับพี่มิโนน่ะสิ แต่พี่มิโนดันไปเข้าห้องน้ำซะแล้ว ทำยังไงดี?”

            “เฮ้ย จริงดิ? ซึงยุนก็เพิ่งไปเข้าห้องน้ำอ่ะ ถ้าเขาพูดถึงซึงฮุนกันพี่ก็แย่ดิ”

            “ก็ใช่ไง แล้วถ้าเขารู้ว่าพี่มิโนกับนัมเป็นแฟนกันได้ยังไงเขาต้องไม่ยอมให้นัมคบต่อแน่ๆ อ่ะ”

            “จริงๆ เลยนะ..”

            มินโฮเดินกดโทรศัพท์จนไปถึงหน้าห้องน้ำก่อนจะเก็บโทรศัพท์ของตัวเองไว้ในกระเป๋ากางเกง เมื่อเข้าไปในห้องน้ำก็เจอกับซึงยุนกำลังยืนปลดทุกข์อยู่

            “อ้าวมึง” มินโฮทักเพื่อนที่เป็นรุ่นน้อง

            “เฮ้ย บังเอิญจังเลยวะ แล้วไอ้ซึงฮุนมันมาปะ?”

            “เปล่าว่ะ กูมากับแฟน มึงก็ด้วยปะ?”

            “เออใช่” มินโฮเดินเข้ามาล้างมือที่ก๊อกน้ำ ก่อนที่ซึงยุนเองก็ตามมาล้างมือด้วยเช่นกัน แล้วทั้งสองคนก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยกันโดยไม่พูดอะไร “เจอกันนะมึง”

            “เออ” ทั้งสองคนโยกมือลากัน แต่กลับเดินกลับไปที่โต๊ะทางเดียวกัน

            “มึงจะเดินตามกูมาทำไมเนี่ย?”

            “กูเปล่า ก็โต๊ะกูอยู่ทางนี้” มินโฮขมวดคิ้วก่อนจะเดินดุ่มๆ ไปที่โต๊ะโดยไม่สนใจซึงยุนที่เดินตามหลังมา เขาเห็นแทฮยอนกลับมานั่งที่เดิมของตัวเอง “อ้าว ไอ้มิโน มึงก็นั่งโต๊ะข้างๆ กูนี่หว่า” ทั้งแทฮยอนและจินอูสะดุ้งขึ้นมาพร้อมกัน

            “เออดีเลยมึง กูจะได้แนะนำ นี่นัมแทฮยอนน้องคนนั้นที่เป็นแฟนกูแหละ นัมหันหน้าไปหาเพื่อนพี่ดิ” มินโฮชี้ไปที่ซึงยุน

            “เอ่อ.. พะ พี่มิโน คือนัม..”

            “เอ่อ.. พี่จินอู ไหนๆ ก็เจอเพื่อนผมแล้วนี่เนอะ แนะนำให้รู้จักสักคนคงไม่เป็นไรใช่ไหม?” จินอูส่ายหน้าไปมา “อ้าว ทำไมล่ะ? พี่ไม่ต้องเขินหรอก”

            “สะ สะ สวัสดีครับ..” แทฮยอนค่อยๆ หันหน้าไปหาซึงยุนสีหน้าไม่ค่อยเต็มใจนักเหมือนเขาพยายามจะหลบหน้า

            “หือ? พี่จินอู นี่ใช่น้องพี่รึเปล่า?” จินอูที่ก้มหน้าอยู่ค่อยๆ พยักหน้าขึ้นลงไปมาเบาๆ “อ้าวรู้จักกันถ้วนหน้าแบบนี้ก็ดีเลยสิ พี่เคยเห็นน้องตอนที่จินอูพาน้องไปเที่ยวบ้านพี่ด้วยนะ จำได้เปล่า?”

            “นี่มึงรู้จักแฟนกูด้วยเหรอวะ?”

            “ก็แค่เคยเจอครั้งสองครั้งอ่ะ” ซึงยุนตอบ “ไหนๆ แล้วย้ายไปนั่งโต๊ะเดียวกันเลยดีไหมมึง?”

            “เออๆ มาๆ ย้ายสัมภาระเลย นัมมานั่งข้างๆ พี่มา” มินโฮกวักมือเรียกแทฮยอนที่อยู่ๆ ก็นั่งสงบเสงี่ยม แทฮยอนค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งข้างๆ มินโฮ ส่วนซึงยุนกับจินอูก็ย้ายมานั่งตรงข้ามกับมินโฮและแทฮยอน มินโฮยกมือเรียกพยักงานให้มาที่โต๊ะ “น้องครับ โต๊ะนั้นย้ายมานั่งที่โต๊ะพี่นะครับ”

            “โอเคครับผม จะสั่งอะไรเลยหรือเปล่าครับ?”

            “ครับ” ซึงยุนตอบก่อนจะรับเมนูมาจากพนักงานหนุ่มคนเดิม “ไหน พี่จินอูอยากกินอะไรครับ?”

            “เอ๋ พี่เหรอ? พี่..” จินอูรีบดูที่เมนูจากนั้นจึงชี้ไปมั่วๆ

            “อ๊อ เอาอันนี้เหรองั้นผมเอาด้วยนะ เอาสทริปลอยน์สองที่แบบดันแล้วกันครับ” พยักงานยิ้มรับก่อนจะโค้งคำนับแล้วเดินจากไป “เอ้อ บังเอิญดีนะเนี่ยที่รู้จักกันหมดเลย เสียดายที่ไอ้ซึงฮุนยังไม่รู้จักน้องนัมแฟนมึงกับพี่จินอูของกูเลย”

            “นั่นดิ วันหลังก็นัดไปเที่ยวกันห้าคนดิ”

            “บ้า มันจะไม่กลายเป็นคนไร้แฟนเหรอ? ฮ่าๆๆๆ”

            “หยุด!” อยู่ๆ จินอูก็พูดขึ้นมาเสียงดังในวงโต๊ะ แทฮยอนไม่ได้พูดอะไร เข้าใจว่าคนเป็นพี่คงรู้สึกเกร็งกลัวว่าจะโดนจับได้ และคงรู้สึกไม่ดีมากๆ กับสิ่งที่ซึงยุนและมินโฮคุยกัน “พี่บอกว่าห้ามพูดใช่ไหมเรื่องเพื่อนน่ะ”

            “เอ่อ..ผมขอโทษครับ” มินโฮที่ไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไรก็ได้แต่นั่งเงียบไม่กล้าพูดอะไรต่อ หลังจากนั้นซึงยุนและมินโฮก็หาเรื่องอื่นคุยกันแทนโดยมีแทฮยอนและจินอูที่ส่งข้อความคุยกันผ่านทางโทรศัพท์

            แทฮยอน: บ้าจริงๆ ทำไมต้องมาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้ด้วย

          จินอู: พี่ก็ไม่รู้ว่านัมจะมากินข้าวกับแฟนนี่นา ดันมาพูดเรื่องซึงฮุนอีก =3=

          แทฮยอน: พี่อย่าคิดมากนะ เข้าใจไหม? มันไม่มีอะไรหรอก

          จินอู: รู้แล้วน่า ยังไงตอนนี้ก็นั่งเฉยๆ ปล่อยให้สองคนนี้คุยกันไปก่อนแล้วกัน

          แทฮยอน: (_ _) (T_T) (_ _) (T_T)          

            “เออมึง ไว้เจอกันใหม่นะ เดี๋ยวกูไปดูหนังล่ะ”

            “เออ กูก็จะพาพี่จินอูไปซื้อเสื้อผ้าเหมือนกัน” แล้วจากนั้นทั้งสองคนก็เดินจากกันออกมาโดยมีคนเป็นแฟนเดินตาม

            “นัมดูเงียบๆ นะวันนี้อ่ะ เป็นอะไรรึเปล่า?”

            “เปล่าอ่ะ พี่มิโน..”

            “หืม?”

            “เอ่อ..เปล่า นัมก็แค่อยากมาเที่ยวกับพี่มิโนโดยที่ไม่มีคนอื่นเข้ามายุ่งน่ะ ไปดูหนังกันเถอะ”

            “พี่มิโนวันนี้จะกลับบ้านรึเปล่า?” เมื่อถึงช่วงเย็นเวลากลับบ้าน ทั้งสองคนจึงเข้าไปนั่งในรถเตรียมจะกลับบ้าน จู่ๆ แทฮยอนก็เริ่มบทสทนาขึ้นมา

            “กลับสิ พรุ่งนี้พี่มีเรียนไง” มินโฮตอบอย่างไม่คิดอะไรมาก ไม่ได้หันมองเด็กเอาแต่ใจเลยว่าตอนนี้หน้าบูดแค่ไหน “พี่จะขับรถนัมไปที่บ้านพี่ แล้วนัมก็เอารถนัมกลับไปที่คอนโดฯ นะ”

            “พี่มิโนอ่ะ อยู่กับนัมไม่ได้เหรอ?”

            “เอ่อ..คือ...”

            “ไม่อยากอยู่กับนัมก็บอกมาตรงๆ สตาร์ทรถไปที่บ้านพี่มิโนเลย นัมอยากรีบกลับคอนโดฯ แล้ว” แทฮยอนนั่งกอดอกไม่พอใจอยู่ข้างๆ มินโฮ นัมแทฮยอน..เด็กคนนี้รับมือยากกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก รู้สึกคิดผิดที่ตอนแรกคิดว่าเด็กคนนี้คงจะนิสัยดีกว่าดี ที่ไหนได้เอาแต่ใจตัวเองเหมือนเด็กน้อยเลย

            “อ่าๆ โอเคๆ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปหานัมที่มหา’ลัย โอเคไหม?” มินโฮพยายามหาข้อต่อรองอื่นเข้ามาแทน แทฮยอนหันหน้ามาทางมินโฮด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “แต่นัมต้องให้พี่กลับบ้านนะ”

            “ก็ได้” แทฮยอนกลอกตาไปมา จากนั้นมินโฮจึงเริ่มออกรถกลับไปที่บ้านตัวเองทันที

            สองวันเกือบสามวันที่รู้จักกันมานี้ คิดให้ตายก็ไม่ทราบสาเหตุที่แทฮยอนทำไปกับเขาทั้งหมดอยู่ดี มันเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ที่คนไม่รู้จักมาเจอกันแล้วทำอะไรกันแบบนี้ มินโฮคิดว่าการกระทำแบบนี้มันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากแฟนปลอมๆ เลย อีกอย่างคือแทฮยอนจะชอบเขาจริงๆ เหรอ?

            เมื่อมินโฮขับรถมาจนถึงหน้าบ้านตัวเองจึงถอดซีทเบลท์ออก ดันอาที่ได้ยินเสียงรถมาจอดจึงออกมาหามินโฮและแทฮยอนถึงหน้าบ้าน

            “อ้าว พี่เอารถของพี่แทฮยอนไปเหรอ? ไม่สมชายเอาซะเลย”

            “พูดมากน่ายัยบ๊อง” มินโฮดึงแก้มดันอาเบาๆ แล้วหันหน้าไปหาแทฮยอน “พี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปหาที่มหา’ลัย” มินโฮหันไปโบกมือลาแทฮยอน แต่อีกฝ่ายกลับไม่แม้แต่จะหันมามองเลย เอาแต่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อย่างเดียว

            “พี่มิโน.. ไปทำอะไรให้พี่แทฮยอนโกรธน่ะ!” ดันอาที่จับความผิดปกติได้พูดขึ้นมา มินโฮส่ายหน้าแรงแล้วสะกิดแทฮยอนเบาๆ “พี่แทฮยอน อย่าโกรธพี่ชายเลยนะ พี่มิโนน่ะซื่อบื้อจะตายเห็นแบบนี้” ดันอาพยายามพูดให้แทฮยอนอารมณ์ดีขึ้น ในที่สุดเด็กคิ้วตกก็หันหน้าไปทางมินโฮและดันอา จากนั้นจึงส่งยิ้มให้แบบที่อธิบายอารมณ์ไม่ถูก

            “พี่มิโน จะลงไปได้รึยัง? นัมอยากกลับคอนโดฯ แล้ว” มินโฮที่โดนไล่ให้ลงจากรถมีท่าทางเลิกลั่กแล้วรีบเปิดประตูรถลงไป แทฮยอนขยับจากที่นั่งข้างๆ มาที่นั่งคนขับแล้วหันไปยิ้มให้ดันอา จากนั้นจึงออกรถไปทันที

            “พี่ไปทำอะไรของพี่น่ะ! พี่แทฮยอนน่ากลัวสุดๆ เลย”

            “เปล่าซะหน่อย!”

            “ฉันไม่เชื่อ เกิดอะไรขึ้นเล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ” คนเป็นน้องกอดอกมองพี่ชายตัวดีของตัวเองท่าทางจับผิด “ทำไมฉันจะไม่รู้ ฉันก็เคยมีแฟนนะ”

            “ห้ะอะไรนะ! นี่เธอมีแฟนเหรอยัยเด็กแก่แดด” เมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรที่ไม่ควรออกไปก็รีบเอามีมาปิดปากแล้วเดินเข้าไปในบ้านทันที มีหรือที่มินโฮคนหวงน้องสาวจะไม่เดินตามเข้าไปเคลียร์ เมื่อเข้าไปก็เจอคนเป็นพ่อกำลังนั่งดูทีวีอยู่ที่หน้าโซฟา

            “ป๊าจ๋า มิโนแกล้งดาน่าอ่ะ” ดันอาเดินเข้าไปนั่งข้างๆ คนเป็นพ่อ

            “หืม? ไปแกล้งอะไรน้อง?”

            “ผมยังไม่ได้ทำไรเลยอ่ะป๊า ผมถูกใส่ร้ายอ่ะ ป๊ารู้ไหมว่าดาน่าแอบไปมีแฟนอ่ะ ผมไม่ยอม” มินโฮที่พูดความจริงออกไปยักคิ้วให้ดันอาที่นั่งถลึงตาใส่อยู่

            “มีแฟนก็ไม่เห็นเป็นเรื่องแปลกนี่ ทีแกยังมีแฟนได้เลย” คนเป็นพ่อกันหันไปทางมินโฮเล็กน้อย นิ้วเรียวสวยชี้ไปที่ลูกชาย น้องสาวตัวแสบได้ใจใหญ่ที่พี่ชายต้องแพ้ราบคาบ เมื่อถึงทีของเธอก็ถามคำถามที่สงสัยออกไปโต้งๆ ต่อหน้าพ่อ

            “แล้วตกลงทะเลาะกับพี่แทฮยอนเพราะอะไร?” มินโฮจิ๊ปากแล้วกลอกตาไปมาจากนั้นจึงเดินเข้าไปดึงแขนดันอาออกมาจากตรงนั้นต่อหน้าคนเป็นพ่อ

            “นี่! อย่าแกล้งน้องแรงนะเข้าใจไหม?!” คนเป็นพ่อตะโกนไล่หลังมาแล้วหันหน้าไปที่ทีวีจากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาใครบางคน

            “เธอบ้ารึไงพูดแบบนั้นได้ไง!”

            “พี่อ่ะ มันเจ็บนะ ฉันก็แค่ถามเอง”

            “จริงๆ เลย... มานี่ พี่จะเล่าอะไรให้ฟัง แต่ห้ามไปบอกใครนะ” มินโฮนั่งลงตรงเก้าอี้ในห้องครัว ตามด้วยดันอาที่นั่งตรงข้ามกับมินโฮ

            แน่นอนว่ามินโฮเล่าเรื่องทั้งหมดจริงๆ ยกเว้นเรื่องที่มีอะไรกับแทฮยอนโชว์ทางโลกโซเชี่ยล ไม่งั้นยัยน้องตัวดีคงตื่นตระหนกแล้วโหวกเหวกโวยวายเป็นแน่

            “ห้ะ!! จริงดิ..”

            “ก็เออสิ”

            “พี่นี่มันแย่จริงๆ”

            “เฮ้ย มาว่าพี่แบบนี้ก็ไม่ถูกสิ พี่มันแย่ตรงไหน?”

            “ซื่อบื้อจริงๆ เลย! พี่แทฮยอนทำแบบนั้นก็เพราะรู้สึกสนใจในตัวพี่นะ ไปทำแบบนั้นเขาเสียใจแค่ไหนรู้ไหมน่ะ? เฮ้อ ถ้าพี่ปล่อยคนน่ารักๆ แบบพี่แทฮยอนไปนะพี่ต้องบ้าแน่นอน ฉันไม่ยอมด้วย”

            “พี่จะปล่อยไปได้ไงล่ะ คนที่เป็นไอดอลของพี่เชียวนะ แต่พี่แค่สงสัยในการกระทำของเขาน่ะ”

            “ไปเลย”

            “หื้อ?”

            “ไปง้อ เก็บเสื้อผ้าไปอยู่กับพี่แทฮยอนเลย”

            “เฮ้ยได้ไง”

            “ก็ได้สิ ยังไงป๊าก็ยอมอยู่แล้วแหละ เขาก็ยอมเราแทบทุกเรื่องแหละ” มินโฮถอนหายใจออกมา “ถ้าพี่ไม่ทำตามก็แล้วแต่ ตอนนี้ทั้งแฟนเก่าหรือว่าผู้ชายคนใหม่ๆ ต่อแถวรอฉันเต็มเลยล่ะ”

            “เฮ้ยๆๆ อะไรๆ ไม่ได้ๆ”

            “ก็ไปสิ” ดันอาพูดจบก็เดินออกไปทางตรงนั้นทันที ไม่โดนแทฮยอนบังคับก็โดนน้องสาวของตัวเองแท้ๆ บังคับให้กลับไปหาแทฮยอนที่คอนโดฯ แถมยังโดนไล่ไปนอนอีก ข้อต่อรองของดันอาก็ทำมินโฮแทบตัดสินใจไม่ถูก มินโฮเป็นคนที่หวงน้องสาวตัวเองมาก ถึงขั้นไม่ค่อยอยากให้ผู้ชายหน้าไหนเข้ามาแตะต้อง แต่คงยกเว้นแทฮยอน

            มินโฮขยี้หัวตัวเองก่อนจะเดินขึ้นห้องไปเก็บเสื้อผ้าของตัวเองยัดใส่กระเป๋าเป้ตัวใหญ่ เขาก็แค่ไม่รู้จะรับมือกับแทฮยอนยังไงดีเลยไม่ค่อยอยากจะอยู่ด้วยนานสักเท่าไหร่ แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าเขาไม่อยากอยู่กับคนๆ นี้ เขาชอบแทฮยอนผ่านโลกโซเชี่ยลมานาน และรู้สึกว่าแทฮยอนดูน่าเร้าใจกว่าผู้หญิงที่ผ่านๆ มาของมินโฮเสียอีก เป็นอีกเหตุผลที่เขาไม่อยากจะปล่อยนัมแทฮยอนไปเช่นกัน

            “ป๊าครับ...ผมไปนอนกับน้องนัมนะครับ”

            “ตามสบายเลย อย่าไปก่อเรื่องอะไรก็พอ” ดันอาที่นั่งอยู่ข้างๆ คนเป็นพ่อกันมาขยิบตาให้มินโฮ

            “โชคดีนะพี่ชาย!” เมื่อมินโฮเดินออกไปคนเป็นพ่อก็หันมาถามดันอาที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่

            “ดาน่าไม่อยากออกไปค้างคืนที่ไหนกับเพื่อนมั่งเหรอ?”

            “ก็ว่าจะไปค่ะ ช่วงนี้ก็มีทำโครงงานกับเพื่อน ทำไมเหรอคะ? ป๊าจะไม่อยู่บ้านเหรอ?”

            “เปล่าหรอก ช่วงนี้ป๊าอาจจะกลับบ้านช้าหน่อยนะ มีงานเยอะนิดหน่อย”

            “ป๊าทำแต่งานไม่คิดจะหาแม่ใหม่มั่งเหรอ?” ดันอาถามออกไปด้วยความไร้เดียงสาจนคนเป็นพ่อค้างไปชั่วขณะจากนั้นจึงหัวเราะออกมาเบาๆ

            “แล้วดาน่าอยากได้แบบไหนล่ะ?”

            “ยังไงก็ได้ รักป๊าดาน่าแล้วก็พี่ชายก็พอ” คนเป็นพ่อยิ้มอย่างอบอุ่นแล้วยีหัวลูกสาวเบาๆ

            ดึ๊ง!

            เสียงข้อความโทรศัพท์ดังขึ้นมา ไม่ใช่ของดันอา... สายตาคมมองลงไปที่หน้าจอโทรศัพท์

            ‘พรุ่งนี้เจอกันที่ร้านเดิมนะ หลังจากที่พี่ไปทำงานที่ต่างจังหวัดมาอาทิตย์นึงนะ มีเรื่องจะเล่าเยอะเลย คิดถึงนะ...จียง’

- t a l k - 

'จียง?! กรี๊ด -..- เดาสิฮะว่าคนที่ส่งข้อความมาเป็นใคร?'

ตอนนี้มันอาจจะดูน่าเบื่อหน่อยๆ เพราะไม่มีเอ็นซีนะครับ =..=

แต่อย่าเพิ่งเสียใจไป รีดเดอร์หื่นๆของเค้าได้อ่านแน่นอน ถถถถถถถ

จะลง Chapter 5 ต่อเป็นการขอโทษขอโพยเลยแล้วกัน -/-

อย่าลืมใช้แท็ก #ฟิคใต้ดินนซ กันด้วยหนา ..

{ Tags: namsong, yoonwoo, hoonwoo, winner, jinwoo, taehyun,
minho, mino, seungyoon, seunghoon, nc, 20, fiction, fanfic, rate r,
เอ็นซี, นัมซง, ฮุนอู, ยุนอู, 3P. subterranean, ใต้ดิน, ฟิคใต้ดิน }